چهره ی زن هنرمند در جوانی

دارم باهاش تلفني صحبت مي كنم. از پله اي بالا مي رم كه مثل راه پله خودمونه كه آخرش به پشت بام مي رسه. يه در جلومه كه فقط باهاش يه پله فاصله دارم، اما هر چي بالاتر مي رم اون دره هم بالاتر مي ره. دارم با تلفن صحبت مي كنم و اين اتفاق عجيب نه ناراحتم مي كنه و نه اصلا بهش فكر مي كنم، انگار عادي ترين چيزيه كه ممكنه اتفاق بيفته اما تو ذهنم مي گذره كه اين پله و اين در به هيج جا نمي رسه. با كسي كه پشت تلفنه دارم مي خندم. يه دوسته. حرفامون يادم نمي ياد انگار همون لحظه كه از دهنون بيرون مي ياد دود مي شه و ميره هوا، انگار واقعيتشون رو از دست مي دن، يادم نمي مونن اما بهشون مي خندم.و انگار مي دونم كه اون دوست پشت اون در منتظره و من دارم بهش مي گم كه الان مي رسم.
اما نمي رسم.
يه دفعه سه بار صداش مي كنم : م...م...م...!"
يهويي خجالت مي كشم و يادم مي ياد كه اون "م" نيست. متعجب مي شم. با دستپاچگي به خودم و اون مي گم نمي دونم چرا اينطوري صدات كردم و بعد سريع سه بار اسم خودش رو تكرار مي كنم. جواب نمي ده. نه به دستپاچگي هام ، نه به توضيحم و نه حتي وقتي اسم خودش رو مي شنوه!
يه بار ديگه با احتياط صداش مي كنم و بعد با همون و لحن و صداي "م" مي گه :"...". يادم مي ره چي مي گه فقط مي فهمم كه دلخوره ، خيلي هم دلخور.
همش با خودم فكر مي كنم چرا اينطوري صداش كردم.
***
خواب بودم . اما حالام كه بيدارم باز اين فكر لعنتي ولم نمي كنه كه چرا من اونطوري صداش كردم؟ من كه حتي صداي "م" هم يادم نمي ياد. اون كه مدتها قبل مرد واسم، چرا الان بايد صداش كنم؟ اونم جاي اين؟
گوشي ام رو روشن مي كنم. ديشب يه اس. ام. اس اومده از طرف "م" . نوشته :" خوشحالم. خداحافظ!"